سبز شدن اقتصاد، دغدغه جهانی

در آخرین نشست ویژه شورای حکام که فوریه 2010 در بالی اندونزی برگزار گردید، سه موضوع، اقتصاد سبز، حاکمیت بین المللی محیط زیست و تنوع زیستی که بعنوان مباحث روز محیط زیست در بین وزرای جهان مطرح است و مدتی است در دستور کار برنامه محیط زیست ملل متحد قرار گرفته به بحث و تبادل نظر گذاشته شد و طی سال 2010 نیز نشستهای مختلف به طور خاص و ویژه به هر یک از آنان اختصاص داده شد. اقتصاد سبز با رویکرد همگام سازی دنیای امروز اقتصادی با محیط زیست به منظور استفاده بهینه از سرمایه های طبیعی و بهره وری از منابع اقتصادی موجود جهان بسیار مورد توجه سازمان ملل، کشورهای توسعه یافته و تا حدودی کشورهای درحال توسعه است و به این خاطر چند سالی است که به طور خاص در اجلاسهای مختلف مطرح و برای توسعه آن دوره ها و کارگاههای آموزشی مختلفی برای آشنایی کارشناسان نهادهای ذیربط مانند محیط زیست، اقتصاد و دارایی، بازرگانی، کار و ... برگزار می گردد. که خوشبختانه ایران نیز مدتی است به این موضوع هرچند به صورت جزئی و نه عمیق، نگاه خاصی دارد.  

قابل ذکر است که کشور کره جنوبی به لحاظ استقرار سیستم های توسعه ای سبز تحت نام برنامه رشد سبز در کشور خود سبزترین کشور جهان از لحاظ زیست محیطی و استفاده از تکنولوژی است .  

 متعاقب اجلاس بالی و قرارگیری در شرایط حاکم بر تصمیم گیریهای جهانی درخصوص اقتصاد سبز، شرایطی پیش آمد تا سوال خود را در خصوص اینکه " کشورهای درحال توسعه برای استقرار نظام اقتصادی سبز در کشور خود چه اقداماتی را باید انجام دهند؟" از جناب آقای آخیم اشتاینر، معاون دبیرکل سازمان ملل و مدیراجرایی برنامه محیط زیست ملل متحد داشته باشم. 

ایشان موارد زیر را فهرست وار این چنین بیان نمودند که :  

 اگرچه بسیاری از کشورهای درحال توسعه  با چالشهای مشترکی مانند فقر و توسعه  روبرو هستند، اما دارای  نهادهای تاریخی ، فرهنگی، موهبتهای طبیعی و سیاسی متفاوتی بوده و  همگن و همجنس نیستند. لذا  اندازه مشخص و یکسانی برای دستیابی به اقتصاد سبز برای همه  آنها وجود ندارد. در یک سطح گسترده، کشورها شاید خواهان موارد ذیل باشند:

الف) تشخیص و الویت بندی آن دسته از بخشهایی که باید پتانسیل لازم، برای مواجه با نیازهای بحرانی توسعه ای و همچنین نیازهای زیست محیطی مانند دستیابی جوامع روستایی به انرژی پاک و آب ، داشته باشند.

ب)ارزیابی میزان سرمایه گذاری موردنیاز برای توسعه و هدایت بخشهای الویت دار ، مانند تضمین درصد مشخص جمعیتی که بایستی به انرژی پاک و آب، طی سالهای مشخص، دست پیدا کنند.

ج) بسیج وتجهیز سرمایه گذاری برای سرمایه های مورد نیاز – عمومی و خصوصی، بومی و بین المللی-.

د) سرمایه گذاری و حمایت از  خط مشی هایی مانند تأمین محرکهای اقتصادی برای تغییر جریان به سمت سوختهای پاک و تلاشهایی برای حفاظت از آبخیزهای باارزش 

ث) اندازه گیری نتایج سرمایه گذاری های سبز و سیاست گذاری سازگار با آنها.